صفت نبرصفت نبر، ادا شدن حرف با شدت، سنگینی و بلندی؛ از صفات فرعی حروف را می‌گویند. ۱ - تعریف«نبر» یعنی بلند کردن صدا پس از پستی آن. «نبر» از نظر تجوید ، یکی از صفات فرعی یا غیرمتضاد و عارضی حروف است که در آن، حرف هنگام تلفظ با شدت، سنگینی و بلندی ادا می‌شود. ۲ - وجه تسمیه همزه به منبوربه همزه که این صفت را دارد، « حرف منبور » گویند که منظور تیزی و بلندی صدا است که در حرف همزه وجود دارد و بعضی‌ها آن را تسهیل می‌کنند؛ یعنی بینا بین می‌خوانند؛ نه همزه تمام و نه الف تمام. برخی می‌گویند «همزه» را از آن رو «حرف منبور» گفته‌اند که نبر به معنای بلندی، و همزه بلندترین حروف است در صورت، و در مقام ادا به بلندی و پهنی میل می‌کند. پس به منظور تخفیف ، به تسهیل قرائت می‌کنند؛ مانند: یشاء، انباء و انبئهم. [۱]
جمعی از محققان، مجله مبین، ص۸۷۵.
[۲]
خرمشاهی، بهاء الدین، ۱۳۲۴ -، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی، ص۲.
[۳]
بیگلری، حسن، سرالبیان فی علوم القرآن، ص۱۷۴.
[۴]
فاضل گروسی، عبد الحسین، - ۱۳۲۴، تجویداستدلالی، ص (۱۴۵-۱۴۷).
[۵]
دانی، عثمان بن سعید، ۳۷۱ - ۴۴۴ق، التحدیدفی الاتقان والتجوید، ص۱۲۰.
[۶]
حمد، غانم قدوری، الدراسات الصوتیة عندعلماءالتجوید، ص۳۲۴.
[۷]
بستانی، بطرس، ۱۸۹۸ - ۱۹۶۹، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۸۷۵.
۳ - عناوین مرتبطحرف منبور . ۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «صفت نبر». |